Bang !

Şu anda bu yazıyı yazarken karşımda üstünde 2Pac yazan mantar bir mantar pano, sol profilden çekilmiş ergenus bir resmim, sağ tarafımda ise Harry Potter 1,2,3,4,5,6,7 var.Ve evet bildiniz..Baba evindeyim.Gelir gelmez, üstümde 1 aylık bir yükün yavaş yavaş gittiğini kalktığını hissettim.Aşık olabiliriz, çok parayla şahane yaşayabiliriz, veya bir partiye gidip manyakça eğlenebiliriz falan ama, beni en rahatlatan his ''güven duygusu''.Daha bavulumu toplarken farkettim.''Amaaan bunu almasam da olur evde vardır,'' ''Ay salla bulurum ben onu İzmir'de,'' ''Öf annem yapar onu''.Bunlar insanın hayatta sahip olabileceği en büyük lüks.Düşünmemek ve umursamamak kadar mutluluk verici bir partiye gitmedim ben hiç.İstanbulda tek başına bir bireyken oynadığım yetişkin rol, İzmirde gerizekalı bir ergene bırakıyor kendini.Yemekleri falan geçtim, hadi bulaşığı da.TUZU UNUTTUĞUN ZAMAN SÖYLEMEDEN GETİREN BİRİNİN OLMASI FİKRİ MUAZZAM! Hatta benim için hayal ürünü.Kendi başına olduğunda, ''tabii ki hallederim, tamam ben onu yaparım, evet halloldu'', burada olunca, ''eaay unuttum, yaa sonraaeaaa'' İnanılmaz değil mi ? Ama daha ilginci, bir noktadan sonra bundan sıkılıyor oluşumuz.O partileri, 20 tl verdiğimiz bok gibi makarnaları bu güven duygusuna yeğliyoruz.Hayat garip Alejandro...